Ondertussen is het woensdag 19 mei (ik weet het, ik loop nog een beetje achter) en heb ik de geweldige lente van hier mogen aanschouwen. Midden april was de meeste sneeuw gesmolten en zag alles er grijs en stoffig uit (ze strooien hier met een soort van grind i.p.v. zout), maar in een paar weken tijd is het landschap veranderd in een waar groen lenteparadijs. Stukken zand/geel gras waarvan je dacht dat er nooit meer iets zou groeien veranderen in een paar dagen tot een waar groen grasveld. Bomen krijgen elke dag meer bladeren en planten beginnen te groeien. Het is echt ongelooflijk hoe fel groen alles is en hoe veel veranderingen je van dag tot dag ziet. Het is moeilijk om uit te leggen hoe geweldig het is, denk dat je het moet hebben meegemaakt om te begrijpen. Ik denk niet dat ik in Nederland ooit zo erg van een lente zou kunnen genieten.

Woensdags heb ik opnieuw een uitje met m'n collega's: handboogschieten. Het begin is het moeilijkst, de boog spannen. De techniek en kracht hiervoor ontbreekt bij de meesten, dus dat laten we lekker voor ons doen. Vervolgens mogen we onze bescherming uitkiezen en kunnen we eindelijk pogen de roos te raken. Gezien de locatie hebben we een grote motivatie om raak te schieten, missen resulteert in het zoeken van de pijl tussen het gras/ planten en dat valt soms niet mee. Gelukkig weten we de meeste pijlen in het bord te krijgen (ik heb er maar eentje gemist). De bescherming blijkt geen overbodige luxe te zijn, want zodra de pees je onderarm raakt heb je meteen een mooi aandenken en weet je dat je je arm niet moet overstrekken. Veronique heeft dit echter niet begrepen, want i.p.v. te leren van haar fouten, blijft ze stug haar arm hetzelfde houden en heeft ze als resultaat een volledig bont en blauwe onderarm. Erger dan ik ooit heb gezien, dat moet echt pijn doen! Aan het einde van de avond mogen we een professionelere boog proberen. Niet zo goed voor onze ego's, aangezien het mij (en de andere dames) niet lukte om de pees te spannen. De boog heeft namelijk een speciale mechaniek zodat het weinig kracht om de pees gespannen te houden bij het richten. Het nadeel is, dat het veel kracht kost om de pees te spannen, te veel voor ons dus.

Wanneer ik thuis aangekomen Hanneke over het balkon onder me zie leunen, kan ik het niet nalaten om haar nat te spetteren. Natuurlijk hapt ze meteen toe en probeert mij terug te pakken. Helaas voor haar werkt de zwaartekracht van een hele verdieping niet echt mee. En voor elk bekertje water dat ze omhoog probeert te gooien gaat er ook eentje naar beneden. Hihi, heel mooi evenwicht. Even later is het ineens verdacht stil en hoor ik de sleutels in de voordeur. Ik heb nog net tijd om een beker water te vullen en me om de hoek te verschuilen. Zie ik ineens dat ze een emmer water heeft! Damn, dacht dat ze die nergens hadden. Dan maar proberen om de richting van gooien te veranderen. Helaas maar een beetje gelukt, maar in elk geval zijn we beide doorweekt. De keuken ook, dus een goeie reden om een keertje te dweilen. Eén probleem, ik was net m'n brood aan het smeren en ik heb niet echt zin in broodpap. Oplossing, als ik een aardappelschilmesje meeneem mag ik bij de onderburen mee-eten. Nou dat kan ik regelen. Oh ja, de broodrooster hebben we maar een paar dagen niet gebruikt, we hadden niet zoveel zin om uit te testen of we kortsluiting konden creëren....

Vrijdags moet ik me haasten om op tijd te zijn om Laura van het station te halen. Achteraf gezien heb ik me voor niets gehaast, want de trein had in het laatste traject ruim drie kwartier vertraging. De Finnen weten wel hoe ze de treinen moeten later rijden wanneer het sneeuwt, maar niet wanneer er geen sneeuw ligt! Misschien moeten ze even met Nederland gaan praten. Kunnen we beide nog iets van leren.
Laura is een ESAC-ster die de grote fout heeft gemaakt om naar Rovaniemi te gaan i.p.v. Kuopio, want het kan daar nooit zo gezellig zijn als hier. We hadden afgesproken om elkaar op te zoeken, maar waar spreek je af als er zowel in Kuopio als in Rovaniemi niet heel veel te doen is, Laura al overal geweest is en er geen grote steden tussen ons in liggen. Juist je plant een weekend naar Oulu en besluit twee weken van tevoren om toch naar Kuopio te gaan, want daar zijn meren. En op meren kun je, juist kanoën en kajakken. Tijdens het bepakken van de kano's etc. zie je het logische denkvermogen van sommigen. Je hebt waterdichte tassen, waar je natuurlijk niet je telefoon in stopt. Alle tassen worden vastgezet, maar dat hoeft niet met de jouwe te gebeuren (zal vast geen reden voor zijn, vinden ze gewoon leuk natuurlijk...). Wonder boven wonder slaat er niemand om bij het instappen en vertrekken. Laura en ik zitten samen in een kayak, heel leuk als het roer je naar rechts blijft sturen en je met je voeten niet fatsoenlijk bij de pedalen kan. Wij maken dus even een omweg naar een eilandje om dit te fixen. Daar aangekomen komt er een landeigenaar op ons af. Aangezien wij geen Fins spreken en hij geen Engels, haalt hij z'n zoon erbij. Blijkt dat hij probeerde te vragen of we hulp nodig hadden en ons te waarschuwen voor de zon. Geweldig! Even later gaan we weer op weg om te voorkomen dat we de rest uit het oog verliezen. Onderweg lekker geluncht aan het water en gewisseld van boten. Deze keer gaat het instappen iets minder soepel, maar gelukkig voor Jimmy blijft het bij een hele natte kont.
Uiteindelijk komen we na een omweg aan op ons eiland en gaan we met een deel naar het vaste land om de camping spullen te halen. Nu maar hopen dat er niemand omslaat, want dan hebben we echt een probleem! De tent zal direct naar de bodem zinken. Op het eiland is de grootste uitdaging om een plek zonder bomen te vinden waar de legertent kan staan. Het past net. Tijdens het eten zien we de geweldige combinatie van Finse branders en verkeerde brandstof: vuur, hele zwarte pannen en pastawater met een raar kleurtje...

De volgende is er geen mooi stralend zonnetje, maar harde tegenwind. Je kunt net wel/niet de schuimkraagjes op de golven zien. Nog even een groepsfoto en dan echt terug naar huis. Bij de bushalte aangekomen blijkt dat we bijna een uur moeten wachten, dan maar in dezelfde tijd lopen. Een paar minuten later horen we echter de bus op de weg rijden, zucht, zelfs de Finnen snappen hun eigen bustijden niet! Ze noteren de vertrektijd van de eerste halte, dus als je daar geen rekening mee houdt of hoelang het traject duurt, heb je daar helemaal niets aan! Wanneer we allang thuis zijn zien we de andere dames lopen, wow met de bus (inclusief overstap) ben je echt veel langzamer!

's Middags besluiten we om opnieuw de weg naar het ravijn te zoeken. Helaas ook deze keer konden we het niet vinden, maar in elk geval weer leuke uitzichten. Oh ja, naast de meren en bossen is er nog een belangrijk verschil met Rovaniemi, hier stoppen auto's niet voor een zebra als je niet doorloopt. Sterker nog, een mobilist toetert als de auto voor hem (Hannekes vader) wel voor een stilstaande voetganger stopt.

De week erna wijst Hanneke me dan eindelijk de juiste weg naar het ravijn, ze had niet gezien dat er in het bos ook een groen pad rechtdoor gaat, lekker handig. Met m'n Alpenervaringen zal ik het niet echt de eer van ravijn willen geven, maar je hebt er inderdaad een leuk uitzicht.

Donderdags heb ik meegedaan met een 'African drums course'. Wie had ooit gedacht dat ik zoiets zou doen?! Kemo (instructeur): 'I don't know how to play, so you teach me'. Wat??? Nou vooruit dan maar, daarvoor was ik hier gekomen toch, dus met al m'n ritmegevoel probeer ik iets. Meteen nemen de anderen het ritme over. Hihi, best grappig. Vervolgens spelen we met een deel van de groep een echt Afrikaans liedje. Ondertussen probeert iemand me te laten zien hoe je moet slaan, maar ik begrijp er niets van. Aan het einde wordt me uitgelegd dat je je vingers meer moet ontspannen, geen idee hoe je dat doet... Vervolgens krijgen me vingers even rust (gelukkig) en daarna mag ik weer m'n kunsten vertonen. Dit keer is het een sneller ritme en ik bak er helemaal niets van. Zelfs wanneer Kemo recht voor me gaat zitten om het ritme te tonen is het echt onmogelijk om te volgen. Kreeg wel als compliment dat ik er in elk geval niet de hele tijd naast zat, zodat het storend was. Pfff, valt weer mee, als het tenminste waar is, want ik geloof er niet veel van... Gelukkig zie ik bij de volgende ronde dat een aantal anderen met iets meer ervaring er af en toe ook moeite mee hebben. Gemeen om te zeggen, maar ik ben daar wel heel blij mee. Aangezien dit de laatste sessie voor de zomer is, leeft Kemo zich helemaal uit met zang en dans (hij is ook in kledij). Helaas begrijp ik niet wat alles betekend, maar het is echt geweldig om hem zo te zien! (Zie filmpjes, dit keer met goeie beeldkwaliteit!)

's Avonds nog een laatste keer theeleuten met Hanneke. Voor bijna alle exchange students zit hen tijd erop, aangezien het hier al ongeveer zomervakantie is, zo ook voor Hanneke. Ik zal haar, onze theesessies en de van kamer naar kamer blaat-/praat- en schreeuwmomenten echt gaan missen.

De volgende dag heb ik met m'n collega's een afscheidsetentje van Veronique. De Finse collega's hebben ons aangeraden om Zander te proberen. Het lukt ze niet om uit te leggen wat het is, maar het komt neer op een smakelijke witvis. Thuis heb ik het even opgezocht en het blijkt snoekbaars te zijn. Van die combi had ik nog niet gehoord... Na het eten gaan we door naar de kroeg. Hier kunnen we het niet laten om even de gokkasten uit te proberen. Tot mijn verbazing kent niemand de spellen, maar we krijgen al snel uitleg van een echte Finse gokker: 'Het is niet zo slim om hier je geld op te zetten, met deze kast win je bijna nooit wat. Maar als je toch hier wilt spelen, kun je het beste dit spelletje doen.' Een één of andere variatie op poker. We hebben even op winst gestaan, maar natuurlijk ga je door tot al je inzet op is. Doel van verslavend zijn is geslaagd!

In het weekend heb ik weer de gebruikelijke brunches met de voornamelijk Belgische groep. Dit keer is het thema restjesdag en maak op wat je op kan maken. Dit betekend dat er een aantal om 1 uur ‘s middags op lege maag aan het bier zitten, moet er niet aan denken! Ik moet er wel bij zeggen dat dit de Italianen waren.

Zondagsavonds ga ik voor de laatste keer met hen naar Hunter. Helaas moet ik ook van hen afscheid nemen, maar de wetenschap dat ik hen wel weer zal zien maakt het een stuk makkelijker.

De week eropvolgend is het erg rustig in Neulamäki en ik verwacht steeds dat Hanneke weer binnen komt vallen, maar helaas. Gelukkig is er nog wel genoeg te doen en kan ik eindelijk bij mijn stage echt met cellen gaan werken! Niet dat me dit heel goed afgaat, want ze waren me vergeten te vertellen dat er bepaalde omgangsrestricties zijn. Zo moet je je handschoenen met alcohol ontsmetten voordat je iets uit de incubator pakt en mag je geopende petrischalen niet meer terugplaatsen. Mogelijk heb ik nu alles in de incubator besmet! Lol, foutje bedankt. In elk geval hebben zij nu geleerd dat als ik zeg dat ik ergens niks vanaf weet, ik er ook echt niets vanaf weet. Hihi.

In het weekend heb ik een leuk uitstapje naar Stockholm gepland. Eerst met de trein naar Helsinki en vanaf daar vliegen naar Stockholm. In de trein kom ik erachter dat er heel veel mensen zijn die een stoel reserveren. Op zich handig, alleen het grote nadeel is dat je eerst je stoel moet zien te vinden. Zelfs Finse jongelui zie ik heen en weer lopen om hen stoel te vinden, dus ik wil niet weten hoe moeilijk het voor de vele ouderen zal zijn. Tijdens mijn reis heb ik geluk en hoef ik maar één keer van plek te verwisselen. In Helsinki aangekomen kom ik er tot mijn verbazing achter dat de trein gewoon op tijd reed! Dit in tegenstellingen tot de bus, het vliegtuig en de andere bus waarvan ik juist wel verwachte dat ze op tijd zouden zijn. En dan, moment suprême, Robert!!!! Jippie! Heerlijk om weer bij hem te zijn! 's Avonds heeft hij een enorm leuke, maar ook af en toe verschrikkelijk frustrerende verrassing voor me: magneetballetjes. Je kunt er van alles mee, maar af en toe zijn de polen tegen me en besluiten ze om niet te doen wat ik wil. Grrrr.

Zaterdags hebben we de toerist uitgehangen en de Vasa bekeken. Dit is een Zweeds oorlogsschip dat tijdens de eerste tocht zonk en ruim 300 jaar onder water heeft gelegen. Gamla Stan (de oude stad) was ons ook aangeraden, maar dit vonden we toch wel tegenvallen. Achteraf hoorde ik van m'n Finse collega's dat in Finland oudere gebouwen vaak gewoon worden afgebroken en dat het daardoor voor hen misschien wel bijzonderder is. 's Avonds hebben Robert en ik een restaurantje uitgezocht om rendier en eland te kunnen proeven. Alles zag er heel erg goed uit, tot we de wijnprijzen zagen, maar ja, bij lekker eten hoort toch echt wel een glaasje wijn. Neem de duurste prijs voor een glas wijn, doe dat maal 2 en je zit nog steeds niet in de buurt... Ik moet er wel bij zeggen dat het erg lekkere wijnen waren en mijn rendier was ook heerlijk. Lekker mals en met een echt eigen smaak. Roberts eland was helaas wat minder. Erna terug naar het terrasje waar we warme witte chocomelk hadden gezien. Het is even wennen, maar toch erg lekker. Je moet er alleen niet te veel van drinken, want het is wel gemaakt van echte chocolade.

De volgende dag zit het er alweer op en moeten we helaas al weer afscheid nemen. Mijn vliegtuig vertrekt echter later, dus ik ga weer terug naar het centrum om te genieten van de ‘taste of Stockholm', een jaarlijks festival waarbij je van allerlei hapjes kan proberen. En daarnaast kon ik ook nog heerlijk genieten van de zon die volop was gaan schijnen. Uiteindelijk is het 's middags dan ook tijd voor mij om terug te keren naar huis. Even lijkt het er echter op dat de douane daar anders over denkt. Het scannen van mijn tas duurt erg lang en vervolgens wordt die eruit gepikt. WAT, NEE, ikke ben onschuldig! Blijkt dat ze niet snappen wat de magneetjes in m'n tas doen. Bedankt hè Robert, leuke verrassing :p Gelukkig mag ik het na een kort overleg toch meenemen. Bij de gate aangekomen blijkt echter dat mijn vlucht 15 minuten vertraging heeft, dus met mijn overstaptijd van 30 minuten zie ik mezelf al stranden in Riga. Echter heb ik geluk en heeft de volgende vlucht ook vertraging! In Riga aangekomen wacht er iemand op mij om me zo snel mogelijk naar de bus te brengen die mij (met de rest) naar het vliegtuig zal brengen. Daar aangekomen kom ik Heiki tegen, een Finse vriend van m'n (ex)huisgenootje Hanneke. Hij is een paar dagen in Amsterdam geweest. Wat is de wereld toch klein.

Dedag erna(en rest van de week) heb ik me heerlijk vermaakt met de magneten en is het me gelukt om Roberts tijd te verslaan! (kubus van 6x6x6 magneten)