Vriendjes en vriendinnetjes

Ondertussen is het woensdag 19 mei (ik weet het, ik loop nog een beetje achter) en heb ik de geweldige lente van hier mogen aanschouwen. Midden april was de meeste sneeuw gesmolten en zag alles er grijs en stoffig uit (ze strooien hier met een soort van grind i.p.v. zout), maar in een paar weken tijd is het landschap veranderd in een waar groen lenteparadijs. Stukken zand/geel gras waarvan je dacht dat er nooit meer iets zou groeien veranderen in een paar dagen tot een waar groen grasveld. Bomen krijgen elke dag meer bladeren en planten beginnen te groeien. Het is echt ongelooflijk hoe fel groen alles is en hoe veel veranderingen je van dag tot dag ziet. Het is moeilijk om uit te leggen hoe geweldig het is, denk dat je het moet hebben meegemaakt om te begrijpen. Ik denk niet dat ik in Nederland ooit zo erg van een lente zou kunnen genieten.

Woensdags heb ik opnieuw een uitje met m'n collega's: handboogschieten. Het begin is het moeilijkst, de boog spannen. De techniek en kracht hiervoor ontbreekt bij de meesten, dus dat laten we lekker voor ons doen. Vervolgens mogen we onze bescherming uitkiezen en kunnen we eindelijk pogen de roos te raken. Gezien de locatie hebben we een grote motivatie om raak te schieten, missen resulteert in het zoeken van de pijl tussen het gras/ planten en dat valt soms niet mee. Gelukkig weten we de meeste pijlen in het bord te krijgen (ik heb er maar eentje gemist). De bescherming blijkt geen overbodige luxe te zijn, want zodra de pees je onderarm raakt heb je meteen een mooi aandenken en weet je dat je je arm niet moet overstrekken. Veronique heeft dit echter niet begrepen, want i.p.v. te leren van haar fouten, blijft ze stug haar arm hetzelfde houden en heeft ze als resultaat een volledig bont en blauwe onderarm. Erger dan ik ooit heb gezien, dat moet echt pijn doen! Aan het einde van de avond mogen we een professionelere boog proberen. Niet zo goed voor onze ego's, aangezien het mij (en de andere dames) niet lukte om de pees te spannen. De boog heeft namelijk een speciale mechaniek zodat het weinig kracht om de pees gespannen te houden bij het richten. Het nadeel is, dat het veel kracht kost om de pees te spannen, te veel voor ons dus.

Wanneer ik thuis aangekomen Hanneke over het balkon onder me zie leunen, kan ik het niet nalaten om haar nat te spetteren. Natuurlijk hapt ze meteen toe en probeert mij terug te pakken. Helaas voor haar werkt de zwaartekracht van een hele verdieping niet echt mee. En voor elk bekertje water dat ze omhoog probeert te gooien gaat er ook eentje naar beneden. Hihi, heel mooi evenwicht. Even later is het ineens verdacht stil en hoor ik de sleutels in de voordeur. Ik heb nog net tijd om een beker water te vullen en me om de hoek te verschuilen. Zie ik ineens dat ze een emmer water heeft! Damn, dacht dat ze die nergens hadden. Dan maar proberen om de richting van gooien te veranderen. Helaas maar een beetje gelukt, maar in elk geval zijn we beide doorweekt. De keuken ook, dus een goeie reden om een keertje te dweilen. Eén probleem, ik was net m'n brood aan het smeren en ik heb niet echt zin in broodpap. Oplossing, als ik een aardappelschilmesje meeneem mag ik bij de onderburen mee-eten. Nou dat kan ik regelen. Oh ja, de broodrooster hebben we maar een paar dagen niet gebruikt, we hadden niet zoveel zin om uit te testen of we kortsluiting konden creëren....

Vrijdags moet ik me haasten om op tijd te zijn om Laura van het station te halen. Achteraf gezien heb ik me voor niets gehaast, want de trein had in het laatste traject ruim drie kwartier vertraging. De Finnen weten wel hoe ze de treinen moeten later rijden wanneer het sneeuwt, maar niet wanneer er geen sneeuw ligt! Misschien moeten ze even met Nederland gaan praten. Kunnen we beide nog iets van leren.
Laura is een ESAC-ster die de grote fout heeft gemaakt om naar Rovaniemi te gaan i.p.v. Kuopio, want het kan daar nooit zo gezellig zijn als hier. We hadden afgesproken om elkaar op te zoeken, maar waar spreek je af als er zowel in Kuopio als in Rovaniemi niet heel veel te doen is, Laura al overal geweest is en er geen grote steden tussen ons in liggen. Juist je plant een weekend naar Oulu en besluit twee weken van tevoren om toch naar Kuopio te gaan, want daar zijn meren. En op meren kun je, juist kanoën en kajakken. Tijdens het bepakken van de kano's etc. zie je het logische denkvermogen van sommigen. Je hebt waterdichte tassen, waar je natuurlijk niet je telefoon in stopt. Alle tassen worden vastgezet, maar dat hoeft niet met de jouwe te gebeuren (zal vast geen reden voor zijn, vinden ze gewoon leuk natuurlijk...). Wonder boven wonder slaat er niemand om bij het instappen en vertrekken. Laura en ik zitten samen in een kayak, heel leuk als het roer je naar rechts blijft sturen en je met je voeten niet fatsoenlijk bij de pedalen kan. Wij maken dus even een omweg naar een eilandje om dit te fixen. Daar aangekomen komt er een landeigenaar op ons af. Aangezien wij geen Fins spreken en hij geen Engels, haalt hij z'n zoon erbij. Blijkt dat hij probeerde te vragen of we hulp nodig hadden en ons te waarschuwen voor de zon. Geweldig! Even later gaan we weer op weg om te voorkomen dat we de rest uit het oog verliezen. Onderweg lekker geluncht aan het water en gewisseld van boten. Deze keer gaat het instappen iets minder soepel, maar gelukkig voor Jimmy blijft het bij een hele natte kont.
Uiteindelijk komen we na een omweg aan op ons eiland en gaan we met een deel naar het vaste land om de camping spullen te halen. Nu maar hopen dat er niemand omslaat, want dan hebben we echt een probleem! De tent zal direct naar de bodem zinken. Op het eiland is de grootste uitdaging om een plek zonder bomen te vinden waar de legertent kan staan. Het past net. Tijdens het eten zien we de geweldige combinatie van Finse branders en verkeerde brandstof: vuur, hele zwarte pannen en pastawater met een raar kleurtje...

De volgende is er geen mooi stralend zonnetje, maar harde tegenwind. Je kunt net wel/niet de schuimkraagjes op de golven zien. Nog even een groepsfoto en dan echt terug naar huis. Bij de bushalte aangekomen blijkt dat we bijna een uur moeten wachten, dan maar in dezelfde tijd lopen. Een paar minuten later horen we echter de bus op de weg rijden, zucht, zelfs de Finnen snappen hun eigen bustijden niet! Ze noteren de vertrektijd van de eerste halte, dus als je daar geen rekening mee houdt of hoelang het traject duurt, heb je daar helemaal niets aan! Wanneer we allang thuis zijn zien we de andere dames lopen, wow met de bus (inclusief overstap) ben je echt veel langzamer!

's Middags besluiten we om opnieuw de weg naar het ravijn te zoeken. Helaas ook deze keer konden we het niet vinden, maar in elk geval weer leuke uitzichten. Oh ja, naast de meren en bossen is er nog een belangrijk verschil met Rovaniemi, hier stoppen auto's niet voor een zebra als je niet doorloopt. Sterker nog, een mobilist toetert als de auto voor hem (Hannekes vader) wel voor een stilstaande voetganger stopt.

De week erna wijst Hanneke me dan eindelijk de juiste weg naar het ravijn, ze had niet gezien dat er in het bos ook een groen pad rechtdoor gaat, lekker handig. Met m'n Alpenervaringen zal ik het niet echt de eer van ravijn willen geven, maar je hebt er inderdaad een leuk uitzicht.

Donderdags heb ik meegedaan met een 'African drums course'. Wie had ooit gedacht dat ik zoiets zou doen?! Kemo (instructeur): 'I don't know how to play, so you teach me'. Wat??? Nou vooruit dan maar, daarvoor was ik hier gekomen toch, dus met al m'n ritmegevoel probeer ik iets. Meteen nemen de anderen het ritme over. Hihi, best grappig. Vervolgens spelen we met een deel van de groep een echt Afrikaans liedje. Ondertussen probeert iemand me te laten zien hoe je moet slaan, maar ik begrijp er niets van. Aan het einde wordt me uitgelegd dat je je vingers meer moet ontspannen, geen idee hoe je dat doet... Vervolgens krijgen me vingers even rust (gelukkig) en daarna mag ik weer m'n kunsten vertonen. Dit keer is het een sneller ritme en ik bak er helemaal niets van. Zelfs wanneer Kemo recht voor me gaat zitten om het ritme te tonen is het echt onmogelijk om te volgen. Kreeg wel als compliment dat ik er in elk geval niet de hele tijd naast zat, zodat het storend was. Pfff, valt weer mee, als het tenminste waar is, want ik geloof er niet veel van... Gelukkig zie ik bij de volgende ronde dat een aantal anderen met iets meer ervaring er af en toe ook moeite mee hebben. Gemeen om te zeggen, maar ik ben daar wel heel blij mee. Aangezien dit de laatste sessie voor de zomer is, leeft Kemo zich helemaal uit met zang en dans (hij is ook in kledij). Helaas begrijp ik niet wat alles betekend, maar het is echt geweldig om hem zo te zien! (Zie filmpjes, dit keer met goeie beeldkwaliteit!)

's Avonds nog een laatste keer theeleuten met Hanneke. Voor bijna alle exchange students zit hen tijd erop, aangezien het hier al ongeveer zomervakantie is, zo ook voor Hanneke. Ik zal haar, onze theesessies en de van kamer naar kamer blaat-/praat- en schreeuwmomenten echt gaan missen.

De volgende dag heb ik met m'n collega's een afscheidsetentje van Veronique. De Finse collega's hebben ons aangeraden om Zander te proberen. Het lukt ze niet om uit te leggen wat het is, maar het komt neer op een smakelijke witvis. Thuis heb ik het even opgezocht en het blijkt snoekbaars te zijn. Van die combi had ik nog niet gehoord... Na het eten gaan we door naar de kroeg. Hier kunnen we het niet laten om even de gokkasten uit te proberen. Tot mijn verbazing kent niemand de spellen, maar we krijgen al snel uitleg van een echte Finse gokker: 'Het is niet zo slim om hier je geld op te zetten, met deze kast win je bijna nooit wat. Maar als je toch hier wilt spelen, kun je het beste dit spelletje doen.' Een één of andere variatie op poker. We hebben even op winst gestaan, maar natuurlijk ga je door tot al je inzet op is. Doel van verslavend zijn is geslaagd!

In het weekend heb ik weer de gebruikelijke brunches met de voornamelijk Belgische groep. Dit keer is het thema restjesdag en maak op wat je op kan maken. Dit betekend dat er een aantal om 1 uur ‘s middags op lege maag aan het bier zitten, moet er niet aan denken! Ik moet er wel bij zeggen dat dit de Italianen waren.

Zondagsavonds ga ik voor de laatste keer met hen naar Hunter. Helaas moet ik ook van hen afscheid nemen, maar de wetenschap dat ik hen wel weer zal zien maakt het een stuk makkelijker.

De week eropvolgend is het erg rustig in Neulamäki en ik verwacht steeds dat Hanneke weer binnen komt vallen, maar helaas. Gelukkig is er nog wel genoeg te doen en kan ik eindelijk bij mijn stage echt met cellen gaan werken! Niet dat me dit heel goed afgaat, want ze waren me vergeten te vertellen dat er bepaalde omgangsrestricties zijn. Zo moet je je handschoenen met alcohol ontsmetten voordat je iets uit de incubator pakt en mag je geopende petrischalen niet meer terugplaatsen. Mogelijk heb ik nu alles in de incubator besmet! Lol, foutje bedankt. In elk geval hebben zij nu geleerd dat als ik zeg dat ik ergens niks vanaf weet, ik er ook echt niets vanaf weet. Hihi.

In het weekend heb ik een leuk uitstapje naar Stockholm gepland. Eerst met de trein naar Helsinki en vanaf daar vliegen naar Stockholm. In de trein kom ik erachter dat er heel veel mensen zijn die een stoel reserveren. Op zich handig, alleen het grote nadeel is dat je eerst je stoel moet zien te vinden. Zelfs Finse jongelui zie ik heen en weer lopen om hen stoel te vinden, dus ik wil niet weten hoe moeilijk het voor de vele ouderen zal zijn. Tijdens mijn reis heb ik geluk en hoef ik maar één keer van plek te verwisselen. In Helsinki aangekomen kom ik er tot mijn verbazing achter dat de trein gewoon op tijd reed! Dit in tegenstellingen tot de bus, het vliegtuig en de andere bus waarvan ik juist wel verwachte dat ze op tijd zouden zijn. En dan, moment suprême, Robert!!!! Jippie! Heerlijk om weer bij hem te zijn! 's Avonds heeft hij een enorm leuke, maar ook af en toe verschrikkelijk frustrerende verrassing voor me: magneetballetjes. Je kunt er van alles mee, maar af en toe zijn de polen tegen me en besluiten ze om niet te doen wat ik wil. Grrrr.

Zaterdags hebben we de toerist uitgehangen en de Vasa bekeken. Dit is een Zweeds oorlogsschip dat tijdens de eerste tocht zonk en ruim 300 jaar onder water heeft gelegen. Gamla Stan (de oude stad) was ons ook aangeraden, maar dit vonden we toch wel tegenvallen. Achteraf hoorde ik van m'n Finse collega's dat in Finland oudere gebouwen vaak gewoon worden afgebroken en dat het daardoor voor hen misschien wel bijzonderder is. 's Avonds hebben Robert en ik een restaurantje uitgezocht om rendier en eland te kunnen proeven. Alles zag er heel erg goed uit, tot we de wijnprijzen zagen, maar ja, bij lekker eten hoort toch echt wel een glaasje wijn. Neem de duurste prijs voor een glas wijn, doe dat maal 2 en je zit nog steeds niet in de buurt... Ik moet er wel bij zeggen dat het erg lekkere wijnen waren en mijn rendier was ook heerlijk. Lekker mals en met een echt eigen smaak. Roberts eland was helaas wat minder. Erna terug naar het terrasje waar we warme witte chocomelk hadden gezien. Het is even wennen, maar toch erg lekker. Je moet er alleen niet te veel van drinken, want het is wel gemaakt van echte chocolade.

De volgende dag zit het er alweer op en moeten we helaas al weer afscheid nemen. Mijn vliegtuig vertrekt echter later, dus ik ga weer terug naar het centrum om te genieten van de ‘taste of Stockholm', een jaarlijks festival waarbij je van allerlei hapjes kan proberen. En daarnaast kon ik ook nog heerlijk genieten van de zon die volop was gaan schijnen. Uiteindelijk is het 's middags dan ook tijd voor mij om terug te keren naar huis. Even lijkt het er echter op dat de douane daar anders over denkt. Het scannen van mijn tas duurt erg lang en vervolgens wordt die eruit gepikt. WAT, NEE, ikke ben onschuldig! Blijkt dat ze niet snappen wat de magneetjes in m'n tas doen. Bedankt hè Robert, leuke verrassing :p Gelukkig mag ik het na een kort overleg toch meenemen. Bij de gate aangekomen blijkt echter dat mijn vlucht 15 minuten vertraging heeft, dus met mijn overstaptijd van 30 minuten zie ik mezelf al stranden in Riga. Echter heb ik geluk en heeft de volgende vlucht ook vertraging! In Riga aangekomen wacht er iemand op mij om me zo snel mogelijk naar de bus te brengen die mij (met de rest) naar het vliegtuig zal brengen. Daar aangekomen kom ik Heiki tegen, een Finse vriend van m'n (ex)huisgenootje Hanneke. Hij is een paar dagen in Amsterdam geweest. Wat is de wereld toch klein.

Dedag erna(en rest van de week) heb ik me heerlijk vermaakt met de magneten en is het me gelukt om Roberts tijd te verslaan! (kubus van 6x6x6 magneten)

Food, funn and a complete drunk professor

Na een geweldige Lapland trip, heb ik één dag om bij te komen om vervolgens voor een weekendje te reizen naar Nederland. Huub (broer van Robert) en Jettine gaan trouwen!!! Met als bijkomend enorm pluspunt dat ik Robert weer kan zien. Heerlijk om weer even thuis te zijn. De bruiloft was ook echt geweldig! Na een kort uitstel (getuige was te laat) konden Huub en Jettine elkaar eindelijk het jawoord geven. Hierna konden we genieten van Jettine's taart, met als bruidspaartje onze badeendjes! Hihi. Als afsluiter natuurlijk een enorm feest. Kortom, een supergezellige dag, hoewel mijn voeten het op het einde toch iets minder leuk vonden.

Terug in Finland zijn er meteen weer volop leuke dingen te doen. Dinsdags heb ik een aantal nieuwe vrienden (Samu etc.) ontmoet en zijn we bij Sampo wezen eten. Een restaurant waar ze muikku op verschillende manieren bereiden. Muikku is een kleine witvis (vendace) die je met graat en al opeet! Ik vond dat niet heel erg smakelijk klinken, maar ze hadden gelijk, het is heerlijk.

De volgende dag ben ik samen met Hanneke (huisgenootje), haar ouders en een stel andere vriendinnen en bezoekers naar een kloof in Orinoron gegaan. Een heerlijke wandeling door de natuur met als hoogtepunt een dikke laag sneeuw in de Orinoron kloof. Ondanks de leeftijd van sommigen en het feit dat er iemand met een stok liep is het toch gelukt om er doorheen te lopen. Zomers kun je er over planken lopen, maar met de sneeuw erop krijg je leuke effecten als je ernaast stapt. En sommigen hebben daar een enorm goed gevoel voor. Hihi. Als afsluiter een vuurtje stoken en natuurlijk volop marshmallows en worst eten.

Vrijdags ben ik met mijn collega's (voornamelijk PhD studenten) naar de Korkeakoski watervallen geweest. Met 46 meter is dit de grootste van Finland! Helaas is dit toch niet zo indrukwekkend als het klinkt, de waterval is namelijk opgebouwd uit verschillende etappes. Ook hier kunnen we fikkie stoken en worden er weer de nodige worstjes genuttigd. 's Avonds gaan we met z'n allen de stad in en maak ik voor het eerst de echte Finse drankgebruiken mee. Een halve liter bier van de tap is 5 tot 6,50 euro en in de tijd dat ik er twee op heb, heeft de grootste drinker er al zeker zes op! Halverwege komt mijn professor ook binnenlopen en leer ik hem op een iets andere manier kennen. Al aangeschoten bij binnenkomst, dus heel erg dronken aan het einde van de avond!

Zaterdags heb ik weer een etentje met Samu en de rest. Dit keer neemt iedereen wat te eten mee. Aangezien er veel Finnen bij zijn maak ik volop kennis met Finse gerechten: Musta makkara (bloedworst), een traditioneel gerecht uit Tampere. Karjalanpiirakka, een soort van rijstepap in een deegbakje. Het klinkt niet echt aantrekkelijk, maar is toch erg lekker. Zeker met het ei-boter mengsel dat je eroverheen kan doen. Als hoogtepunt van de avond kon ik eindelijk het meest beroemde gerecht proberen: Kalakukko. Muikku (vendace) met spek en roggebroodachtige deeg eromheen. De inhoud is lekker, maar dit type deeg is niet voor mij bestemd. Het enige dat nog mistte was mämmi, een traditioneel gerecht dat als dessert wordt gegeten met Pasen. Zoals mijn tutor het omschreef: It looks like shit and you either hate it or love it. Dit heb ik eerder al mogen proeven en het ziet er inderdaad niet heel aantrekkelijk uit. Het smaakt een beetje naar roggebrood. Ik vond het zelf niet heel erg lekker, maar met vanillecrème erbij is het wel lekker.

Dinsdags ben ik voor het eerst naar de rooksauna geweest. Iedereen zegt dat het veel beter dan de gewone sauna is en inderdaad, ze hebben gelijk. Ik weet niet of het eraan ligt dat het een veel grotere ruimte is, of dat het inderdaad te maken heeft met het feit dat er van tevoren een echt vuur is gestookt. Tussendoor natuurlijk lekker afkoelen in het meer! Er is echter wel één groot nadeel, aan het einde kun je zwarte piet spelen.

De rest van de week heb ik heerlijk van de zon genoten, meer dan een week lang hebben we 26 tot 28 ºC gehad! Haha, wie had ooit gedacht dat het hier warmer zou zijn dan in NL?! ‘Picknickend' bij één van de meren heb ik de vreemde gewoontes van Finse scholieren/hangjongeren gezien. Als je moet plassen, maar geen wc in de buurt hebt dan ga je...? Nee, dus niet naar de bosjes, je gaat direct tegen je schoolgebouw aan zitten! GADVER. Ik moet er niet aan denken dat je daar dan de volgende dag je pauze doorbrengt. Oh ja, ik noem het picknicken, aangezien je volgens de regels in een park geen alcohol mag drinken, tenzij er iemand iets te eten mee heeft. Voor het opruimen van de bierblikjes hebben ze ook een geweldig systeem. Er lopen heel veel ouderen rond die de blikjes verzamelen (er zit statiegeld op). Het schijnt zo goed te verdienen dat je er van zou kunnen leven, enige nadeel is dat er teveel mensen zijn die dit doen.

Verder ben ik met mijn collega's naar een ‘Finnish baseballmatch' geweest. Ze hadden me al verteld dat het heel anders is dan normale honkbal, maar zoals dit had ik toch niet verwacht. De eerste honk ligt tussen de thuisplaat en de derde honk in, de bal wordt opgegooid zoals je het op school leert, je mag de bal niet te ver weg slaan en je mag de bal 3x raken voordat je verplicht naar het eerste honk moet rennen. Bijna vergeten, de pitcher mag er ook voor kiezen om de bal niet op te gooien, maar terug het veld in. Dit om de slagman af te leiden en om te voorkomen dat iemand een honk verovert. Aan het begin is dat grappig om te zien, maar op een gegeven moment heb je echt zoiets van gooi die bal nou gewoon op. Dan is het wel fijn om op zo'n moment te zien dat het wel werkt.

In het weekend wilden we naar Savonlinna gaan om een kanotocht te doen, waarbij we zeehonden konden zien, maar die was helaas al volgeboekt. Alternatief: Helsinki en Tallinn. Helaas lukte Tallinn ook niet, dus dan maar alleen Helsinki. De avond van tevoren kwamen we er weer achter hoe geweldig sommige mensen kunnen nadenken. We werden door één van de medereizigers gebeld: M'n vriend en ik gaan met de trein, want dat is goedkoper voor ons en nog meer van dat soort onzin. Vervolgens doodgewoon zeggen dat we de auto maar moeten cancellen en dat het erop neer zou komen dat wij dan niet zouden gaan maakte hen niet echt wat uit. Niet te geloven! Uiteindelijk zijn ze toch met ons meegegaan, want anders moesten ze meebetalen aan de auto en dat vonden ze toch zonde van het geld, gek hè?
Ondanks dit hebben we toch een geweldig weekend gehad. Heerlijk bruingebakken in de zon en natuurlijk de nodige toeristische en minder toeristische plekken bezocht. Als afwisseling van de hitte zijn we naar een ijsbar gegaan. Een ruimte van ongeveer 2 bij 4 meter, waarbij de wanden, tafels etc van ijs zijn. Helaas de glazen niet, maar toch was het erg leuk gemaakt, en KOUD! In Helsinki heb ik ook mijn eerste echte souvenir gekocht, een heus Moomin boek! Ik dacht dat Moomin een hype van nu is, maar het blijkt al decennia oud te zijn.

Spoedcursus Lapland

Spoedcursus Lapland: in 5½ dag een retourtje Noordkaap. Ik kan je vertellen, dat zijn een heleboel kilometers en bijna net zoveel rendieren.

Vrijdagsmiddags zijn we met de auto vanuit Kuopio gereden naar Raanujärvi. Hier maak ik voor het eerst kennis met de Spaanse rijstijl. Deze is zeer belabberd; variërend van remmen voor elk wissewasje (voor elke zijweg terwijl je op een voorrangsweg zit, borden die flitspalen aangeven en snelheidslimieten terwijl je die snelheid reed) tot niet harder dan 60 km/uur op een 80-weg rijden en vervolgens 60 km/uur op een besneeuwde weg rijden. Maar ja, er is wel meer dat ik niet snap aan Spanjaarden: denken dat je van 1 pak tomatensaus, 1 blikje tonijn en 1 kg pasta een avondmaaltijd voor 10 personen kan maken! Of als ontbijt een tomaat boven je boterham uitpersen en vervolgens ¾ tomaat willen weggooien en dan ook nog hebben geklaagd dat tomaten zo duur zijn. Of een pot maken waar iedereen ELKE dag geld inlegt i.p.v. ineens een groter bedrag inleggen of een eindafrekening achteraf maken. En niet te vergeten, de koffie die ze door de melk willen! Zo kan ik nog uren doorgaan hoor, dus wees gewaarschuwd als je ooit met Spanjaarden op stap gaat.

Rond half 2 ('s nachts) komen we aan in Raanujärvi. Zonder routebeschrijving of gedetailleerde kaart weten we zelfs de straat te vinden. Eigenlijk niet zo heel raar aangezien er niet heel veel grote wegen zijn en een dorpje uit 10 straten bestaat. Het moeilijkste was nog om de cottage te vinden. We hadden namelijk geen huisnummer, maar dan heb je hele vriendelijke Finnen die om 2 uur 's nachts in de auto stappen om vervolgens met lichten te seinen waar we moeten zijn. Echt geweldig! Eenmaal daar aangekomen staan we vol verbazing te kijken hoe lux de cottage is. Volledige keuken, hoekbank, luxe stoelen, eettafel, flatscreen tv, sauna, 2 douches etc. De omgeving is ook super, volledige rust en uitzicht op een meer.

De volgende ochtend genieten we om half tien van de sauna met als afkoeling de sneeuw, brrrr dat is toch wel heel erg koud! Daarna brunchen en op naar Santa Village. Yeah, de kerstman bestaat echt! Niet normaal wat voor een commercieel gebeuren dit is. Natuurlijk ook op de poolcirkel gestaan en eindelijk de andere Spanjaarden ontmoet. Zij zijn vanaf Spanje/Denemarken naar Helsinki gevlogen en vanaf daar met de auto gekomen. Kortom totaal niet geslapen en erg moe. (Tot op het laatste moment was het niet zeker of ze konden vliegen i.v.m. de aswolken.) Wij gaan nog even Rovaniemi bekijken, Laura had me al verteld dat er niet veel te doen is, maar nu kan ik dat driedubbel bevestigen. Er is echt niets te doen! Anderhalf uur later vertrekken ook wij naar Saariselkä. Onderweg komen we een aantal rendieren tegen. Deze staan soms gewoon op de weg en dan moet je ineens van 100 naar 0 afremmen. En vervolgens staan die beesten lekker te staan en trekken zich niets van de auto aan. Pas als je uitstapt om een foto te maken bedenken ze zich dat mensen eng zijn ofzo...

Onze twee cottages staan op een soort van park en blijkbaar is het heel moeilijk om de plattegrond te lezen. De auto die 1,5 uur eerder vertrok is nog steeds aan het zoeken! Hun taktiek is d.m.v. trial and error elke straat inrijden en hopen dat ze het juiste huisnummer zien! Niet te geloven, anders leer je ff kaartlezen ofzo.
Uiteindelijk werkt hen taktiek wel en kunnen we de auto's uitladen en eten. Tenminste dat hoopte ik... Het duurt meer dan 1,5 uur om te koken, dus rond 2 uur 's nachts kunnen we dan eindelijk avondeten. Maar ik moet toegeven dat het erg lekker is.

Na 5 uurtjes slapen is het al weer tijd om op te staan, vandaag husky toer en snowmobile toer!! Wanneer ik in de andere cottage aankom ligt iedereen nog half te slapen, over 30 minuten moeten we al bij de organisatie zijn! Hallo? Stelletje Spanjaarden, snappen jullie niet dat zo'n bedrijf niet op je wacht?? Dit gaat allemaal van onze tijd af stelletje malloten. Gelukkig is er een Fin bij ons die ook snapt hoe het werkt en die belt even of we later kunnen komen. Dit blijkt geen probleem te zijn en we hebben een half uur extra. Niet dat dit genoeg is, maar nu zijn we tenminste niet heel erg te laat. In elk geval weet ik nu voor de volgende dagen dat ik moet proberen nog langzamer dan langzaam te zijn en zelfs dan kan ik nog een half uur langer doorslapen! Misschien moet ik een aantal ESAC-ers over laten komen om hen te leren opschieten.

Bij de Huskyfarm aangekomen, zien we maar weinig honden. Eigenlijk is alleen de geur van de beesten aanwezig. De uitleg van hoe je de slee moet besturen komt neer op: zorg dat je altijd op de rem blijft staan als je stilstaat, anders gaan de honden er met de slee vandoor. Wanneer we dan bij de honden zelf aankomen, is het een enorm kabaal van blaffende honden die heel graag willen rennen. (zie filmpje.)Af en toe is er onenigheid tussen de honden en denk je echt ff dat ze elkaar tot bloedens toe bijten, maar gelukkig viel dat mee. Een half uur later kunnen we dan eindelijk op pad. Låurå komt bij mij in de slee zitten en ze ziet het echt niet zitten om zelf te sturen. Daar heb ik natuurlijk geen problemen mee. Wanneer ik haar op een gegeven moment heb overgehaald om te sturen gaat er natuurlijk van alles mis. Op het moment dat ze uitstapt voelen de honden dat er minder weerstand is en denken ze dat ze mogen gaan. Ondanks dat ik nog steeds op de rem sta krijgen ze het voor elkaar om ervandoor te gaan. Hihi. Stukje lopen voor Låurå dus. Nadat we zijn gewisseld van bestuurder en ik weer in de slee zit, krijgt ze het niet voor elkaar om een zetje te geven zodat de honden snappen dat ze weer mogen rennen. Ik begin zo wel te begrijpen dat ze het niet zag zitten om te sturen... En het mooiste/ leukste/ traumatischste van alles: op een gegeven moment gleden haar voeten van de houten balken waar je op staat, met als gevolg dat ze als een lappenpop achter de slee aan bungelde. Met moeite kon ik met m'n handen op de rem de honden tot stoppen dwingen. Ow ja, mocht je ooit ook een huskytoer doen, vergeet dan niet om wasknijpers mee te nemen! De honden kunnen schijten terwijl ze rennen (achterpoten in de lucht en rennen op je voorpoten) en ik kan je vertellen, dat STINKT!

Na de husky toer kregen we pannenkoeken met jam en slagroom (geweldige combi als je honger hebt) en was er voor Laura tijd om bij tekomen van de rit en zich klaar te maken voor de sneeuwscooter tocht. De instructeur hiervan blijkt een Nederlander te zijn die al 21 jaar in Lapland woont! Wat een klein wereldje is het toch. Rijden op een sneeuwscooter kan ik echt iedereen aanraden! Eerst hadden we tijd om een beetje te wennen aan de scooter, vervolgens door de bossen, in je eentje rondjes crossen op een bevroren meer en daarna fullspeed terug naar de huskyfarm. Niet normaal hoe hard dat ging. Mijn max is 70 km/uur geweest en je hebt dan echt het gevoel dat je bij elk bultje kan worden gelanceerd.

Hierna gaan we op weg naar Utsjoki en de meest noordelijke pub van Finland (ze claimen van de EU, maar dat geloof ik echt niet als je naar de kaart kijkt). Hier maken we weer kennis met de geweldig snelle rijstijl van de Spanjaarden, op een rit van 2¾ uur zijn we 30 minuten sneller dan zij. Dus genoeg tijd voor ons om even snel de grens met Noorwegen over te gaan!
Bij de cottage aangekomen maak ik kennis met de geweldige logica van Spanjaarden... Er is een 8 persoons cottage geboekt voor 11 personen. Er blijkt echter een bed minder aanwezig te zijn en nu willen ze daarom een extra cottage boeken. De (onzin)redenen hiervoor zijn:

• - Niet willen horen dat je 11 goede bedden kan creëren van de dubbele matrassen.
• - Het te krap vinden, terwijl je in de woonkamer meer loopruimte overhoudt dan er in de slaapkamers is.
• - Verwachten dat de Finnen om 0 uur 's nachts hierop zitten te wachten (als ze überhaupt wakker zijn, de sleutel zat in de cottage).
• - Bang zijn dat het warm water opraakt, terwijl iedereen gebruik maakt van de elektrische sauna.
• - Extra luxe, terwijl iedereen in dezelfde cottage is, behalve voor 5 uur slaaptijd.

Wat ben ik toch blij dat ik praktisch ben ingesteld en naar oplossingen zoek i.p.v. problemen. Na de meest bizarre stemming ooit (A zeggen en B stemmen omdat je vrienden dat doen) is er besloten wel voor een extra cottage te gaan. Natuurlijk is de receptie dicht en heeft de hele discussie geen zin gehad.

Maandags gaan we op weg naar de Noordkaap. Weer een mooie rit, vooral langs grote meren/ baaien. Zelfs op de rotsige gedeeltes van de baaien zien we rendieren! Ik had niet gedacht dat ze zo dicht bij de zee zouden zitten. Wanneer we bijna bij de Noordkaap zijn, hebben we voor het eerst last van sneeuw/ijs op de weg. Enrica ziet het niet zitten om bij deze condities te rijden en dus mag ik onze auto besturen. Jippie! Hoewel ik rij, heb ik een extra bestuurder naast me zitten. Enrica vindt het zo eng dat ze continu meeremt. Echt grappig om te zien. (zie filmpje.) Wat me heel erg verbaasde is hoeveel grip je hebt met de Finse winterbanden. Er zitten een soort van spikes in, waardoor het lijkt alsof je op een normale weg rijdt!
Op de Noordkaap waait het hard en is het bewolkt, maar heel even hebben we geluk en breekt de zon door.

Wanneer we naar onze cottage rijden krijgen we te maken met slecht zicht, doordat er sneeuw vanaf de kant over de weg waait. De eerste auto merkt al snel wat de consequenties van deze sneeuw is: sneeuwheuvels op de weg. Kortom, je rijdt hier vol gas op in en komt vast te zitten! Vanuit de derde auto blijven we lekker toekijken hoe de rest probeert de auto weg te duwen. Na een aantal pogingen komen ze erachter dat je toch echt eerst de auto moet uitgraven (zelfs de Fin kwam niet met een zinnige tip). Uiteindelijk besluit ik om ook de kou in te gaan en geef ik ze de tip om de automatjes onder de wielen te plaatsen voor extra grip. Dit werkt! Hoera, ze zijn vrij. Ondertussen was er een Landrover (of zoiets) langs komen rijden en we besluiten zijn spoor zo snel mogelijk te volgen in de hoop dat de weg niet opnieuw insneeuwt en dat onze auto's niet te laag zijn. Dit werkt en even later komen we ook nog een sneeuwschuiver tegen die een rijbaan sneeuwbankvrij heeft gemaakt.

Wanneer we de volgende dag weg willen gaan zien we dat de weg is afgesloten. Het waait er zo hard dat je het in een stilstaande auto voelt bewegen. Ik zou bijna denken dat je van de weg zou glijden als er ijs ligt. Uit navraag in het vissersdorpje blijkt dat de weg nog zeker 2 uur gesloten zal blijven, maar we kunnen in de koffieruimte van de supermarkt wachten! Geweldig. Een uur later komt er echter een vrouwtje naar ons toegelopen met de mededeling dat de weg nu al is geopend. Pfff, dat komt goed uit. Zeker aangezien we vandaag ruim 10 uur moeten rijden. Op de één of andere manier krijgen beide auto's met Spanjaarden het voor elkaar om eerder dan wij op de cottage aan te komen. Blijkt dat ze, met als lunch de snacks die je in een auto eet, geen behoefte gehad om voor 2.30 uur 's nachts een fatsoenlijk maaltijd te nuttigen!! Verklaart in elk geval wel waarom ze niet zoveel rendieren hebben gezien. Als je niet geconcentreerd bent dan zie je die beesten inderdaad niet in de schemering en heb je voordat je het weet er eentje in je auto. Stelletje malloten!

Uitzicht vanaf de cottage om 2.45 uur. Op de achtergrond zie je de maan.

De volgende ochtend zie ik hoe Joonas (de Fin) zich gedraagt wanneer hij om een bepaalde tijd moet vertrekken: Uitslapen tot 1½ uur voor de vertrektijd en zich dan afvragen of hij de rest van de auto moet wakker maken. Uuh, dûh, heb je afgelopen week geslapen ofzo? Natuurlijk moet je ze wakker maken en je moet je vriendinnetje overtuigen dat ze niet de sauna in gaat. Anders ben je over 4 uur nog niet weg! Tot m'n grote verbazing lukt het ze om binnen 2½ uur te vertrekken, maar 1 uur te laat. Met de andere twee auto's genieten we nog wat langer van de sauna en het uitzicht op het meer. Maar uiteindelijk moeten ook wij eraan geloven en beginnen we aan de definitieve terugreis naar huis.

Thuis aangekomen wordt ik meteen verwelkomd door m'n huisgenootje Hanneke. Ze is blij dat ik de rust weer kom verstoren, ook al is het maar voor een dagje. In totaal hebben we ruim 2600 km gereden, ontelbaar veel rendieren gezien en de geweldige mentaliteit van de Finnen mogen meemaken. Helaas ontbrak er één ding aan deze vakantie: het noorderlicht hebben we niet kunnen aanschouwen.

Hei, terve ja moro

Annette, speciaal voor jou een update.

Ik heb het hier super naar m'n zin, de dagen vliegen echt voorbij! Zelfs met Pasen heb ik me geen moment hoeven vervelen. Beide paasdagen heb ik heerlijk gebruncht met een groep Belgen en Tsjechen. Daarnaast hebben we de Tsjechen geleerd wat paaseieren zoeken is en hebben zij ons ingewijd in hun tradities... De mannen gaan langs alle huizen en geven de vrouwen een tik met een één of andere paasstok. Als dank daarvoor krijgen ze dan een borreltje. Rare Tsjechen. Wij hebben dit aangepast naar een verrassingsglas water.

Verder nog de plaatselijke kroeg bezocht (Hunter). Hier zijn ze heel vriendelijk voor studenten: 2,80 euro voor een bier (formaat van een hoegaardenglas) i.p.v. de al ‘goedkope' 4 euro. Stukken goedkoper dan in de andere uitgaansgelegenheden! Wat wel raar is, is dat je er altijd je paspoort moet laten zien. Als je nog geen 18 bent mag je nog net naar binnen, maar niemand van het gezelschap mag drinken bestellen. Zelfs geen fris!

En dan het beste: Ik ga volgende week naar Lapland en de Noordkaap! Samen met Enrica (buurmeid die hier ook pas sinds kort is) en nog 12 anderen. Nu nog hopen dat de zon niet te hard z'n best doet. De sneeuw is hier al grotendeels gesmolten en ze konden op de meeste plekken in Lapland geen garanties geven dat het mogelijk is om een huskytocht en sneeuwscootertoer te doen. In elk geval is het de komende dagen weer koeler en sneeuwt het op dit moment in Kuopio. Misschien helpen de aswolken ook wel iets? Hoorde er toevallig over doordat een bezoeker van Nele (buren) mogelijk niet terug kan naar Nederland. En daarbij hoorde ik vrijdag ineens nog een leuk nieuwtje: de supermarkten zijn in staking! Als het goed is duurt het maar één dag, maar wel heel van dat ze dat zo duidelijk aankondigen. NOT.

Verder heb ik een aantal wandelingen gemaakt naar meren in de omgeving. Echt prachtig! Kaarten maken zijn ze hier helaas niet zo goed in, vooral niet van bospaden. De enige kaart die ik heb gevonden gaf niet identificeerbare wegen aan. Ik heb echt geen idee hoe ik ben gelopen, maar uiteindelijk ben ik op de juiste plek uitgekomen. De terugweg ging echter niet helemaal als gepland: Neulaniementie en Neulamäentie zijn blijkbaar niet dezelfde wegen, maar liggen wel dicht bij elkaar. Conclusie, je komt bij de universiteit uit i.p.v. bij je flat. Dat is dus 20 minuten voor niets over een bekende weg lopen.

En niet te vergeten; de halve finale van de playoffs van Kalpa ijshockey wedstrijd! Geweldig om zoiets mee te maken. Een volledig vol stadium en een dikke overwinning: 4-1. Wel raar dat er geen enkele fan van de tegenstanders was, het was muisstil toen ze scoorden. Iets anders waar ik me over verbaasde is dat de spelers heel vaak wisselen, bijna elke 2 minuten!
Bij tabblad video's kun je een korte impressie van de wedstrijd zien. (Kwaliteit is niet geweldig, maar geeft wel een goede indruk van de sfeer.)

Ow ja, bijna iedereen spreekt hier Engels, maar als iemand geen Engels spreekt, dan spreekt die ook echt geen Engels. Ik heb gemerkt dat dit geweldige miscommunicaties kan veroorzaken. Toen ik had gewassen kon ik de droogruimte niet vinden, dus ik ben aan een schoonmaakster gaan vragen waar die is. Ze snapte echt helemaal niets van mijn visualisaties, maar wilde wel helpen (willen alle Finnen volgens mij), dus heeft ze een collega gebeld. Kom ik erachter dat ze denkt dat de wasmachine stuk is! Dus ik bij de wasmachine duimpjes omhoog en alle gebaren opnieuw doen. Gelukkig snapte de man wel meteen wat ik bedoelde. Zij lag vervolgens helemaal dubbel van het lachen en de opluchting. Hihi, foutje..

@ Ilona: Bergachtig is voor dit deel van Finland een te grote eer, ik kan er niet meer van maken dan heuvels. Rotsklimmen zit er dus niet echt in, maar ik loop wel elke dag langs een traverse boulderblok, nu nog wachten tot de sneeuw weg is.

gekke finnen

Tijdens mijn eerste dag ging eigenlijk alles perfect, lekker vlot kunnen reizen en een vertraging door een defecte wc was mijn enige oponthoud. Vlak voor we landen inKuopio heb ik eindelijk uitzicht (zagvoorheen alleen maar wolken) en het is een prachtig plaatje: bomen, meren en sneeuw. In Kuopioaangekomen tref ik natuurlijk de enige taxichauffeur die geen engels spreekt. Het lijkt erop dat hij mijn hotel niet kent, aangezien hij twee vrienden belt om er iets over te vragen, maar wat kan ik niet verstaan. Er komen allemaal italiaanse doemscenario's boven drijven, maar gelukkig gaat alles goed, behalve dan die teller die je echt per 100 meter ziet oplopen..

De omgeving is hier echt geweldig, ondanks dat het dooit, ligt er nog steeds een hoop sneeuw. Wanneer je naast het pad stapt zak je meteen 30 cm weg in de sneeuw. Het is er een stuk warmer dan ik dacht, hoewel alle finse blondines doen denken van niet.. En de gastvrouwen van het hotel zijn heel open en gezellig.

Wanneer ik 's avonds even wil internetten krijg ik wel m'n eerste grote schok te verduren:FAN ERROR en een automatische shut down van m'n laptop; M'n laptop heeft de reis niet overleefd!

De volgende schok heb ikde volgende dag bij het ontbijt: hurrish ofzoiets. Een soort van bouillon met kleine slijmerige witte dingen erin. Echt ranzig!Gelukkig is er ook nog brood en salade zonder sla als ontbijt. Even later komt Anni (mijn tutor) en lopen we naar m'n flat. Gelukkig heeft ze een fiets en kan een deel van mijn bagage daarop. Uiteindelijk is het een uur heuveltje op en af lopen bij een veel te hete zon! Finnen lopen dan nog steeds in een dikke trui, jas, sjaal en handschoenen, terwijl ik alleen een trui voldoende vind! Bij mijn flat aangekomen ontmoet ik meteen een huisgenootje (Hanneke) en ze is nederlands! Wat toevallig! Helaas gaat Hanneke dit weekend naar st-Petersburg, maar daardoor mag ik wel haar laptop lenen! Echt super. Later ontmoet ik in de supermarkt mijn andere huisgenootje Alison (engelse). Beide zijn echt gezellig. De kamers hebben wel wat eigenaardigheden: geen stofzuiger, een afdruipkast ipv rek (zie foto), bed is een soort van huttenbed en het is er warm! Zit hier nu in een t-shirt! Dit heeft wel als voordeel, dat je was heel snel droogt!

Op de universiteit heb ik nog maar een paarmensen ontmoet, aangezien iedereen al naar huis is (pasen leeft hier heel erg). Ook hier is het heel warm, zoals in alle gebouwen overigens. De lunch is er wel erg goedkoop. Twee euro voor onbeperkt eten en drinken. Deze keereen heerlijke zalmsoep voor mij. Daarnaast nog salade en brood. En een één of ander goedje dat ruikt naar bier, geen alcohol bevat en smaakt naar een combi van ranja en bier. Echt heel raar en niet echt om aan te raden. Ik snap trouwens echt niet waarom finnen zoiets bij hun heerlijke lunch willen nemen? Zonde van al het lekkers.

De supermarkten zijn hier duur, behalve ananas en wasmiddel. Bier moet je echt niet willen kopen, 2,50 euro voor een flesje!! (5 à 6 euro in de kroeg) Wijn behoort tot de sterke dranken en wordt daardoor alleen in de slijterijen verkocht, maar ook voor belachelijke prijzen, dus weinig alcohol voor mij. Bij het boodschappen doen heb ik er niet over na gedacht dat de flat op een heuvel staat en dan is een extra ananas naast de boodschappen voor 2 dagensjouwen toch minder plezierig. Wel apart, studenten doen hier bijna alles lopend en het is bijna een half uur lopen naar de universiteit en ik denk 20 minuten naar de grotere, 'goedkopere' supermarkt. Gelukkig hebben we ook winkels bij de flat voor als je snel even wat wilt halen.

Geen idee wat ik vandaag allemaal ga doen, vast weer een heleboel lopen. Hopelijk zonder blaren, want ik ben de sporttape vergeten..