Spoedcursus Lapland: in 5½ dag een retourtje Noordkaap. Ik kan je vertellen, dat zijn een heleboel kilometers en bijna net zoveel rendieren.

Vrijdagsmiddags zijn we met de auto vanuit Kuopio gereden naar Raanujärvi. Hier maak ik voor het eerst kennis met de Spaanse rijstijl. Deze is zeer belabberd; variërend van remmen voor elk wissewasje (voor elke zijweg terwijl je op een voorrangsweg zit, borden die flitspalen aangeven en snelheidslimieten terwijl je die snelheid reed) tot niet harder dan 60 km/uur op een 80-weg rijden en vervolgens 60 km/uur op een besneeuwde weg rijden. Maar ja, er is wel meer dat ik niet snap aan Spanjaarden: denken dat je van 1 pak tomatensaus, 1 blikje tonijn en 1 kg pasta een avondmaaltijd voor 10 personen kan maken! Of als ontbijt een tomaat boven je boterham uitpersen en vervolgens ¾ tomaat willen weggooien en dan ook nog hebben geklaagd dat tomaten zo duur zijn. Of een pot maken waar iedereen ELKE dag geld inlegt i.p.v. ineens een groter bedrag inleggen of een eindafrekening achteraf maken. En niet te vergeten, de koffie die ze door de melk willen! Zo kan ik nog uren doorgaan hoor, dus wees gewaarschuwd als je ooit met Spanjaarden op stap gaat.

Rond half 2 ('s nachts) komen we aan in Raanujärvi. Zonder routebeschrijving of gedetailleerde kaart weten we zelfs de straat te vinden. Eigenlijk niet zo heel raar aangezien er niet heel veel grote wegen zijn en een dorpje uit 10 straten bestaat. Het moeilijkste was nog om de cottage te vinden. We hadden namelijk geen huisnummer, maar dan heb je hele vriendelijke Finnen die om 2 uur 's nachts in de auto stappen om vervolgens met lichten te seinen waar we moeten zijn. Echt geweldig! Eenmaal daar aangekomen staan we vol verbazing te kijken hoe lux de cottage is. Volledige keuken, hoekbank, luxe stoelen, eettafel, flatscreen tv, sauna, 2 douches etc. De omgeving is ook super, volledige rust en uitzicht op een meer.

De volgende ochtend genieten we om half tien van de sauna met als afkoeling de sneeuw, brrrr dat is toch wel heel erg koud! Daarna brunchen en op naar Santa Village. Yeah, de kerstman bestaat echt! Niet normaal wat voor een commercieel gebeuren dit is. Natuurlijk ook op de poolcirkel gestaan en eindelijk de andere Spanjaarden ontmoet. Zij zijn vanaf Spanje/Denemarken naar Helsinki gevlogen en vanaf daar met de auto gekomen. Kortom totaal niet geslapen en erg moe. (Tot op het laatste moment was het niet zeker of ze konden vliegen i.v.m. de aswolken.) Wij gaan nog even Rovaniemi bekijken, Laura had me al verteld dat er niet veel te doen is, maar nu kan ik dat driedubbel bevestigen. Er is echt niets te doen! Anderhalf uur later vertrekken ook wij naar Saariselkä. Onderweg komen we een aantal rendieren tegen. Deze staan soms gewoon op de weg en dan moet je ineens van 100 naar 0 afremmen. En vervolgens staan die beesten lekker te staan en trekken zich niets van de auto aan. Pas als je uitstapt om een foto te maken bedenken ze zich dat mensen eng zijn ofzo...

Onze twee cottages staan op een soort van park en blijkbaar is het heel moeilijk om de plattegrond te lezen. De auto die 1,5 uur eerder vertrok is nog steeds aan het zoeken! Hun taktiek is d.m.v. trial and error elke straat inrijden en hopen dat ze het juiste huisnummer zien! Niet te geloven, anders leer je ff kaartlezen ofzo.
Uiteindelijk werkt hen taktiek wel en kunnen we de auto's uitladen en eten. Tenminste dat hoopte ik... Het duurt meer dan 1,5 uur om te koken, dus rond 2 uur 's nachts kunnen we dan eindelijk avondeten. Maar ik moet toegeven dat het erg lekker is.

Na 5 uurtjes slapen is het al weer tijd om op te staan, vandaag husky toer en snowmobile toer!! Wanneer ik in de andere cottage aankom ligt iedereen nog half te slapen, over 30 minuten moeten we al bij de organisatie zijn! Hallo? Stelletje Spanjaarden, snappen jullie niet dat zo'n bedrijf niet op je wacht?? Dit gaat allemaal van onze tijd af stelletje malloten. Gelukkig is er een Fin bij ons die ook snapt hoe het werkt en die belt even of we later kunnen komen. Dit blijkt geen probleem te zijn en we hebben een half uur extra. Niet dat dit genoeg is, maar nu zijn we tenminste niet heel erg te laat. In elk geval weet ik nu voor de volgende dagen dat ik moet proberen nog langzamer dan langzaam te zijn en zelfs dan kan ik nog een half uur langer doorslapen! Misschien moet ik een aantal ESAC-ers over laten komen om hen te leren opschieten.

Bij de Huskyfarm aangekomen, zien we maar weinig honden. Eigenlijk is alleen de geur van de beesten aanwezig. De uitleg van hoe je de slee moet besturen komt neer op: zorg dat je altijd op de rem blijft staan als je stilstaat, anders gaan de honden er met de slee vandoor. Wanneer we dan bij de honden zelf aankomen, is het een enorm kabaal van blaffende honden die heel graag willen rennen. (zie filmpje.)Af en toe is er onenigheid tussen de honden en denk je echt ff dat ze elkaar tot bloedens toe bijten, maar gelukkig viel dat mee. Een half uur later kunnen we dan eindelijk op pad. Låurå komt bij mij in de slee zitten en ze ziet het echt niet zitten om zelf te sturen. Daar heb ik natuurlijk geen problemen mee. Wanneer ik haar op een gegeven moment heb overgehaald om te sturen gaat er natuurlijk van alles mis. Op het moment dat ze uitstapt voelen de honden dat er minder weerstand is en denken ze dat ze mogen gaan. Ondanks dat ik nog steeds op de rem sta krijgen ze het voor elkaar om ervandoor te gaan. Hihi. Stukje lopen voor Låurå dus. Nadat we zijn gewisseld van bestuurder en ik weer in de slee zit, krijgt ze het niet voor elkaar om een zetje te geven zodat de honden snappen dat ze weer mogen rennen. Ik begin zo wel te begrijpen dat ze het niet zag zitten om te sturen... En het mooiste/ leukste/ traumatischste van alles: op een gegeven moment gleden haar voeten van de houten balken waar je op staat, met als gevolg dat ze als een lappenpop achter de slee aan bungelde. Met moeite kon ik met m'n handen op de rem de honden tot stoppen dwingen. Ow ja, mocht je ooit ook een huskytoer doen, vergeet dan niet om wasknijpers mee te nemen! De honden kunnen schijten terwijl ze rennen (achterpoten in de lucht en rennen op je voorpoten) en ik kan je vertellen, dat STINKT!

Na de husky toer kregen we pannenkoeken met jam en slagroom (geweldige combi als je honger hebt) en was er voor Laura tijd om bij tekomen van de rit en zich klaar te maken voor de sneeuwscooter tocht. De instructeur hiervan blijkt een Nederlander te zijn die al 21 jaar in Lapland woont! Wat een klein wereldje is het toch. Rijden op een sneeuwscooter kan ik echt iedereen aanraden! Eerst hadden we tijd om een beetje te wennen aan de scooter, vervolgens door de bossen, in je eentje rondjes crossen op een bevroren meer en daarna fullspeed terug naar de huskyfarm. Niet normaal hoe hard dat ging. Mijn max is 70 km/uur geweest en je hebt dan echt het gevoel dat je bij elk bultje kan worden gelanceerd.

Hierna gaan we op weg naar Utsjoki en de meest noordelijke pub van Finland (ze claimen van de EU, maar dat geloof ik echt niet als je naar de kaart kijkt). Hier maken we weer kennis met de geweldig snelle rijstijl van de Spanjaarden, op een rit van 2¾ uur zijn we 30 minuten sneller dan zij. Dus genoeg tijd voor ons om even snel de grens met Noorwegen over te gaan!
Bij de cottage aangekomen maak ik kennis met de geweldige logica van Spanjaarden... Er is een 8 persoons cottage geboekt voor 11 personen. Er blijkt echter een bed minder aanwezig te zijn en nu willen ze daarom een extra cottage boeken. De (onzin)redenen hiervoor zijn:

• - Niet willen horen dat je 11 goede bedden kan creëren van de dubbele matrassen.
• - Het te krap vinden, terwijl je in de woonkamer meer loopruimte overhoudt dan er in de slaapkamers is.
• - Verwachten dat de Finnen om 0 uur 's nachts hierop zitten te wachten (als ze überhaupt wakker zijn, de sleutel zat in de cottage).
• - Bang zijn dat het warm water opraakt, terwijl iedereen gebruik maakt van de elektrische sauna.
• - Extra luxe, terwijl iedereen in dezelfde cottage is, behalve voor 5 uur slaaptijd.

Wat ben ik toch blij dat ik praktisch ben ingesteld en naar oplossingen zoek i.p.v. problemen. Na de meest bizarre stemming ooit (A zeggen en B stemmen omdat je vrienden dat doen) is er besloten wel voor een extra cottage te gaan. Natuurlijk is de receptie dicht en heeft de hele discussie geen zin gehad.

Maandags gaan we op weg naar de Noordkaap. Weer een mooie rit, vooral langs grote meren/ baaien. Zelfs op de rotsige gedeeltes van de baaien zien we rendieren! Ik had niet gedacht dat ze zo dicht bij de zee zouden zitten. Wanneer we bijna bij de Noordkaap zijn, hebben we voor het eerst last van sneeuw/ijs op de weg. Enrica ziet het niet zitten om bij deze condities te rijden en dus mag ik onze auto besturen. Jippie! Hoewel ik rij, heb ik een extra bestuurder naast me zitten. Enrica vindt het zo eng dat ze continu meeremt. Echt grappig om te zien. (zie filmpje.) Wat me heel erg verbaasde is hoeveel grip je hebt met de Finse winterbanden. Er zitten een soort van spikes in, waardoor het lijkt alsof je op een normale weg rijdt!
Op de Noordkaap waait het hard en is het bewolkt, maar heel even hebben we geluk en breekt de zon door.

Wanneer we naar onze cottage rijden krijgen we te maken met slecht zicht, doordat er sneeuw vanaf de kant over de weg waait. De eerste auto merkt al snel wat de consequenties van deze sneeuw is: sneeuwheuvels op de weg. Kortom, je rijdt hier vol gas op in en komt vast te zitten! Vanuit de derde auto blijven we lekker toekijken hoe de rest probeert de auto weg te duwen. Na een aantal pogingen komen ze erachter dat je toch echt eerst de auto moet uitgraven (zelfs de Fin kwam niet met een zinnige tip). Uiteindelijk besluit ik om ook de kou in te gaan en geef ik ze de tip om de automatjes onder de wielen te plaatsen voor extra grip. Dit werkt! Hoera, ze zijn vrij. Ondertussen was er een Landrover (of zoiets) langs komen rijden en we besluiten zijn spoor zo snel mogelijk te volgen in de hoop dat de weg niet opnieuw insneeuwt en dat onze auto's niet te laag zijn. Dit werkt en even later komen we ook nog een sneeuwschuiver tegen die een rijbaan sneeuwbankvrij heeft gemaakt.

Wanneer we de volgende dag weg willen gaan zien we dat de weg is afgesloten. Het waait er zo hard dat je het in een stilstaande auto voelt bewegen. Ik zou bijna denken dat je van de weg zou glijden als er ijs ligt. Uit navraag in het vissersdorpje blijkt dat de weg nog zeker 2 uur gesloten zal blijven, maar we kunnen in de koffieruimte van de supermarkt wachten! Geweldig. Een uur later komt er echter een vrouwtje naar ons toegelopen met de mededeling dat de weg nu al is geopend. Pfff, dat komt goed uit. Zeker aangezien we vandaag ruim 10 uur moeten rijden. Op de één of andere manier krijgen beide auto's met Spanjaarden het voor elkaar om eerder dan wij op de cottage aan te komen. Blijkt dat ze, met als lunch de snacks die je in een auto eet, geen behoefte gehad om voor 2.30 uur 's nachts een fatsoenlijk maaltijd te nuttigen!! Verklaart in elk geval wel waarom ze niet zoveel rendieren hebben gezien. Als je niet geconcentreerd bent dan zie je die beesten inderdaad niet in de schemering en heb je voordat je het weet er eentje in je auto. Stelletje malloten!

Uitzicht vanaf de cottage om 2.45 uur. Op de achtergrond zie je de maan.

De volgende ochtend zie ik hoe Joonas (de Fin) zich gedraagt wanneer hij om een bepaalde tijd moet vertrekken: Uitslapen tot 1½ uur voor de vertrektijd en zich dan afvragen of hij de rest van de auto moet wakker maken. Uuh, dûh, heb je afgelopen week geslapen ofzo? Natuurlijk moet je ze wakker maken en je moet je vriendinnetje overtuigen dat ze niet de sauna in gaat. Anders ben je over 4 uur nog niet weg! Tot m'n grote verbazing lukt het ze om binnen 2½ uur te vertrekken, maar 1 uur te laat. Met de andere twee auto's genieten we nog wat langer van de sauna en het uitzicht op het meer. Maar uiteindelijk moeten ook wij eraan geloven en beginnen we aan de definitieve terugreis naar huis.

Thuis aangekomen wordt ik meteen verwelkomd door m'n huisgenootje Hanneke. Ze is blij dat ik de rust weer kom verstoren, ook al is het maar voor een dagje. In totaal hebben we ruim 2600 km gereden, ontelbaar veel rendieren gezien en de geweldige mentaliteit van de Finnen mogen meemaken. Helaas ontbrak er één ding aan deze vakantie: het noorderlicht hebben we niet kunnen aanschouwen.